😶
رفیق واژه عجیبیه شاید بعضی ها سادش بگیرن اما اینطور نیس
رفیق نوعی عشقست ک نباید ب هرکسی داد و وقتی رفیقت ناراحته
وقتی رفیقت باهات نمیحرفه و میدونی ک ناراحته میدونی یکی توپشو
پر کرده و میخای کمکش کنی اما نمیتونی مگه بدتر از اینم میشه
قاعدتا ن ....
تو ک منو رفیق معمولی میدونی محکومی ک حالت خوبشه 😊😉
جات اینجاس❤️
Unanswer Responsible:
زندگیه من عطر نفس های تو
زندگیه من نشستن بر بام نگاه تو
من میروم ک بیایم
طلوعی ب زیبایی تو
این فل بدها گفتنم برای تو
این دفتر شعرم برای تو
من گم می شوم ک کشف کنم
جزیره عشق را در اعماق چشم تو
بگو کیست نفسش هردم ندای تو
بگو کیست تمام جانش برای تو
گویند حقیقت نداشت عشق تو
ناروا بود
گویند دروغین بود تکرار نام تو
ناروا بود
گویند اشتباه بود حکاکیه دل تو
ناروا بود
گویند حماقت بود عشق تو
ناروا بود
گویند دل بکنم از تمام وجود تو
ناروا بود
گویند معشوق خمار چشم تو
نبود ناروا بود
بگذار بگویند
جوابشان لبنخد چای خنک
گویم ک عشق تو هیچ گاه
ن اشتباه بلکه روا بود
ای یار از کنمد گریخته
روا کن این عشق از هم گسیخته
گردش ایام میکاهد از شوریه من
تمام کن این همه دروی را
...
میدهد مژده خبری را
ک ایام جوانیم
تمام سال های جاودانیم
همه بر باد خاهد شد
با یک دم تو
اه مکش و بر باد مده این دلم را
بهار جوانیم را
با اشکت خزان نمودی
زمستان را با اهت ب این دروان نیاور
جاودان جوانی ک میپرسی چیست
گویم تورا
ک دوران بهار عشق بود
مگر میشود سال فصل را عوض نکند
ز همین
اکنون در مرگ جوانیم
جاودان در عشق تو تنها منم
رنج دیده امواج دریا تو منم
لب تشنه بیابان تو منم
مجنون هفت بحرا بی دل نمودی بست نیس
بد نام تمام شهرا نمودی بست نیس
یک شهر نام تو گرفتو جنونم اغاز شد بست نیس
باز هم بگویم
از چ
از خبری ک هیچ گاه نیامد
از مژده رفتنت
از روز باز پسین انقلاب عقل
از روز قیام دل
از چ
تو بگو جان من ...
ساحل دیده ام ک تا ب امروز
کس تا حالا نیافته است
ساحل پیشانیه مه روی من
با موج هایی پریشان
ارامش زندگی را
ازین پریشانی میجویم
و لب های خشکم را
ب مرهم دریا تو وا گذار میکنم
نوشیدن از دریا خطاست
اما
دریای موهایت مرهمس
مرهمی ک مدت هاست از من دورست
مرهمی ک هرشب دعایش میکنم
بلکه قطره ای ازآن دریای بی کران را بیابیم
مینویسم اوج غم هارا
در این غمکده
این غمکده رو می نهد ویرانی
با پتک تکرار نام تو
نام تو زبیا ترین مثنوی هارا
عارفانه ترین قصاید را
عاشقانه ترین غزل هارا
ب زانو درمیآورد
نام تو میبرد راه تنفس گلویم را
نام تو شورشی در دل اغاز میکند
نام تو شهر مجنون میکند
و شهر سر ب بیابان میگذارد
و مردم اواره در جای شهرن
نام تو اوج فریاد های منست
و این عصر جمعه
بار دیگر هوای تو امده در سرم
و سرم میرود پیش نام تو
....
اه چ میگویم تو ک نامت
ب بلندای عالمس
مگر میشود نام تورا صدا زد
....ادامه دارد
بهمن فراموشی امد
اما تو ریشه دواندی در دل من
ریشه ای محکم
تبر اوردم
تا تو را از دلم بزنم
اما نهالی دگر رویاندی
بکن این ریشه از دلم
همانطور ک نهالت را کاشتی
همانطور نهالت را بکن
اما نح ریشه دواندیو دواندیو دواندی
تا مغزمرا گرفتی
....